Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde; pireler berber, develer tellal iken,
bir Çiçek varmış; kalbi olan bir çiçek.Kendini bildi bileli Güneş'e aşıkmış. Gün doğar, o heyecanla Güneş'in onu görmesini beklermiş. Yüzünü ona döner, gözü de başkasını görmezmiş. Gün ölünce boynunu büker ve yeni günü beklermiş. Geceleri Ay yanına gelir onunla dertleşirmiş. Çiçeğin haberi yokmuş ama bu arkadaşlık bir dedikodu malzemesi oluvermiş ve ona "Ayçiçeği" demeye başlamışlar.
Yeni bir gün doğmuş ve Çiçek yine yüzünü bir tek Güneş'e dönmüş. Çiçek o gün bir başka güzelmiş ve bu güzelliği sonunda Güneş fark etmiş. Sorar olmuş herkese "Kim bu Çiçek?" diye." Ayçiçeği o, unut onu" demişler. Ama ne fayda Güneş inanmamış işin aslını Ay'dan öğrenmek istemiş. Bu haberi duyan Ay köşe bucak Güneş'ten kaçmış. Çünkü o da Çiçek'i seviyormuş. Güneş kovalamış Ay kaçmış. Bu döngü içinde Çiçek çok yorulmuş. "Beni asla görmeyecek" demiş ve umutsuzluğa kapılarak kalbini söküp çıkarmış. Kalbi artık onun gölgesi olmuş. Yine her gün doğduğunda yüzünü Güneş'e dönmüş. Ama bu sefer onu görmek için değil gölgesine sırtını dönmek için. Gel zaman git zaman Çiçek Güneş tutulması yaşandığı gün ölmüş.Yani Güneş'in Ay'ı yakasından yakaladığı gün. Ve bir masal daha başlayamadan bitmiş. İyi geceler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder