Aranıyor evet. Nerden baksanız yirmi yıldır.
G.nin bir abajuru vardı. Abajurun önünde kedi, kedi oyuncaktı efendim. Rengi beyaz ve gölgesi karaydı, inanmazsınız. Bilmem kaçıncı ayın bilmem kaçıncı günü G. sordu
"Anne, ışığı kapatınca gölge nereye gidiyor?"
"Karanlıkta gölge olmaz." dedi anne kapıyı kapatırken.
G. ve gölgenin tekrardan karşılaşması için saatlere ihtiyaç vardı. Vuslat zamanı G. gözlerini kapattı ve ablası Maat'a sordu
"Gölge gitti mi?"
"Hayır" dedi Maat.
Aklı iyice karışan G. kapının çalmasıyla irkildi. Apartman görevlisi çöpü almak için gelmişti. Annesinin çöpü verişine, iyi akşamlar deyip kapıyı kapatmasına ve apartman görevlisinin gözden kayboluşuna tanık oldu. Her gün gördüğü bu sahne ona oldukça garip gelmişti bu sefer. Sanki olan biten her şeyle annesinin bir ilgisi vardı.
"Zil! Evet zil ve abajurun düğmesi." diyerek yerinden sıçradı G. Tabi ya, düğmeye basarak çağırıyordu gölgeyi. Bir anda gölgeyi ne kadar sevdiğini düşündü ama beyaz kediyi asla sevmiyordu. Beyaz kedi Maat'ındı. G.nin ise kedisi yoktu gölgesi vardı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder